"...ο κορυφαίος θεσμός αιρετών της Ε.Ε. είναι και ο μόνος που μπορεί να έχει καθοριστικό ρόλο στο να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Αξίζουμε μια Ευρώπη καλύτερη και μπορούμε να τη διεκδικήσουμε με την ψήφο μας..."
*συνέντευξη στο Kontra News
Ποια είναι η εκτίμησή σας για το μέλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν;
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις εξελίσσονται βάσει των διαφωνιών που παραμένουν σοβαρές με τις δύο πλευρές όμως να διατηρούν το καλό κλίμα στις επαφές τους, να εστιάζουν στα θετικά και να αναγνωρίζουν την πρόοδο που έχει επιτευχθεί τους δύο τελευταίους μήνες. Οι δύο ηγέτες συμφώνησαν χαμογελώντας ότι διαφωνούν αλλά αντιμετωπίζουν με ψυχραιμία την κατάσταση παραμένοντας σταθεροί και αταλάντευτοι στις θέσεις τους.Δεν θεωρώ ότι η συνάντηση αυτή, η τέταρτη από πέρυσι τον Ιούλιο και πιθανότατα με άλλες τρεις να έπονται ως το τέλος του έτους, επιδέχεται των ακραίων ερμηνειών που της δίνουν όσοι μετατρέπουν τα πάντα σε υλικό προεκλογικής αντιπαράθεσης ενόψει της 9ης Ιουνίου.Όπως ήταν δεδομένο ότι ο Ταγίπ Ερντογάν θα προσπαθούσε -και το έπραξε- να προωθήσει τη γνωστή, δική του ατζέντα, του ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου με τις ναπολεοντικές διεκδικήσεις του, που επιθυμούν να ξαναγράψουν την Ιστορία κατά το δοκούν, έτσι ήταν δεδομένο ότι από πλευράς Κυριάκου Μητσοτάκη θα εισέπραττε την ψύχραιμη, αλλά σθεναρή και αταλάντευτη διαφωνία της Ελλάδος. Και αυτή εκφράστηκε ευθαρσώς και με απόλυτη σαφήνεια.
Μουσουλμανική και όχι τουρκική μειονότητα στη Θράκη, διατύπωση των πάγιων θέσεων μας για την Κύπρο, διάσταση απόψεων για τη Χαμάς, όχι όμως και για την τύχη των αμάχων Παλαιστινίων, μεγαλόφωνη δυσαρέσκεια χωρίς περιστροφές για τη μετατροπή της Μονής της Χώρας σε τζαμί.
Η επιλογή της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας να εδράζει την επιχειρηματολογία της στις δεσμευτικές Διεθνείς Συνθήκες και να αντιμετωπίζει τους λεονταρισμούς του Ερντογάν ως απλούς διπλωματικούς θεατρινισμούς, είναι, για μένα, απόλυτα ορθή.
Δίνοντας έμφαση όχι στα σημεία τριβής, αλλά στους τομείς της πιθανής αρμονικής συνεργασίας των δύο χωρών, η Ελλάδα αναδεικνύει με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο το ρόλο της ως παράγοντα σταθερότητας και αξιόπιστου διεθνούς συνομιλητή στη ευρύτερη περιοχή. Και αυτό είναι το ζητούμενο.
Πιστεύετε ότι η νέα Πρόεδρος των Σκοπίων και οι εθνικιστές που αναμένεται να σχηματίσουν κυβέρνηση έχουν αποφασίσει να «τορπιλίσουν» τη Συμφωνία των Πρεσπών;
Όχι. Δεν το πιστεύω. Η Συμφωνία ασφαλώς και δεν είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να πετύχει η Ελλάδα, έχει όμως μια διεθνή ισχύ που ως νομοταγής χώρα δε μπορούμε να αγνοήσουμε.
Απ’ την άλλη, είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να ελπίζει η Βόρεια Μακεδονία, κυρίως υπό την έννοια ότι συνιστά τη μοναδική νόμιμη διεθνή οδό για να επιτύχει μακροχρόνιους στρατηγικούς της στόχους.
Σε κάθε περίπτωση ήταν απαράδεκτη η δήλωση της νεοεκλεγείσας προέδρου της Βόρειας Μακεδονίας, Γκορντάνα Σιλιανόφσκα να μην αναφερθεί στη χώρα της με το συνταγματικά κατοχυρωμένο όνομά της, «Βόρεια Μακεδονία», και διολισθαίνει δις καθότι η ίδια είναι νομικός και καθηγήτρια συνταγματικού δικαίου. Τα σχετικά μηνύματα για τη σημασία που έχει για το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση η τήρηση της συμφωνίας από πλευράς της, τα πήρε ήδη η γείτονα από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη που ξεκαθάρισε ότι δεν θα δεχθεί παρόμοια ολισθήματα αλλά και από το Υπουργείο Εξωτερικών της Βόρειας Μακεδονίας που σε ανακοίνωσή του επισήμανε ότι η διατήρηση της ευρωατλαντικής πορείας της χώρας αποτελεί στρατηγικό συμφέρον και εγγύηση για τη μακροπρόθεσμη ασφάλεια και σταθερότητα.
Οπότε θεωρώ ότι μόλις καταλαγιάσει ο αχός από τις προεκλογικές εθνικιστικές κορώνες και η νέα κυβέρνηση της χώρας θα συμπεριφερθεί προς το συμφέρον της και με σεβασμό στο διεθνές δίκαιο.
Οι δημοσκόποι εμφανίζουν μεγάλο το ποσοστό της αποχής στις ευρωεκλογές. Γιατί κατά τη γνώμη σας ο κόσμος αποφεύγει τις κάλπες;
Επειδή θεωρεί - λανθασμένα μεν, αλλά έτσι θεωρεί- ότι οι ευρωεκλογές είναι ήσσονος σημασίας. Ευθύνη σ’ αυτό φέρει και η ίδια η Ε.Ε. με τις υπερεξουσίες που έδωσε σε άτυπα όργανά της και πορεύτηκε με μοναδικό στόχο τη διαβόητη, πλέον, “δημοσιονομική πειθαρχία”.
Έτσι τα μείζονα ζητήματα όπως η ενοποίηση και η διεύρυνση δεν προχώρησαν και φτάσαμε σε πολιτικές επιβαρυντικές, δυσβάσταχτες, ακόμη και εχθρικές, για το μεγαλύτερο μέρος των Ευρωπαίων πολιτών και κυρίως αυτών του Νότου.
Την ίδια ώρα, η ακρίβεια, η αύξηση των επιτοκίων που εκτίναξε το κόστος του χρήματος, ο πληθωρισμός, η εισβολή στην Ουκρανία, η κατάσταση στη Μέση Ανατολή και η ενεργειακή κρίση προκάλεσαν επιπλέον προβλήματα που υποβάθμισαν την ποιότητα ζωής, το επίπεδο διαβίωσης, την αγοραστική δύναμη, αλλά και το αίσθημα ασφάλειας του μέσου Ευρωπαίου πολίτη.
Το μίγμα οδηγεί αναπόφευκτα τους ψηφοφόρους είτε σε αδιαφορία για το μέλλον της Ε.Ε., επειδή “δε δουλεύει για μας, αλλά για κάποια ατζέντα λίγων και ισχυρών” είτε, ακόμη χειρότερα, στον ενστερνισμό ακραίων θέσεων και αποσχιστικών τάσεων -“αφού δε δουλεύει για μας, τους πολίτες, ας διαλυθεί να τελειώνουμε”.
Ωστόσο υπάρχουν πολλά περιθώρια στην Ένωση να αλλάξει πορεία, να αγκαλιάσει τα συμπεράσματα της Διάσκεψης για το Μέλλον της Ευρώπης και να αρχίσει να παράγει πολιτικές που όχι μόνο θα λαμβάνουν υπ’ όψιν, αλλά θα επικεντρώνονται στις ανάγκες, τους φόβους, τις ελπίδες και τις προσδοκίες των Ευρωπαίων. Το αποδεικνύει σε μεγάλο βαθμό και η νέα, αναθεωρημένη Κοινή Αγροτική Πολιτική που μόλις εγκρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
Ο κόσμος πρέπει να πάει στην κάλπη στις 9 Ιουνίου με θετική ψήφο. Διότι ο κορυφαίος θεσμός αιρετών της Ε.Ε. είναι και ο μόνος που μπορεί να έχει καθοριστικό ρόλο στο να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Αξίζουμε μια Ευρώπη καλύτερη και μπορούμε να τη διεκδικήσουμε με την ψήφο μας.
Τι πρέπει να ξεχωρίζει τους υποψήφιους ευρωβουλευτές που είναι στα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου;
Κατά την άποψή μου, πρέπει να είναι γνήσιοι ευρωπαϊστές και να διαθέτουν εξειδικευμένη γνώση και επαρκή εμπειρία ώστε να μπορούν να πάρουν άμεσα πρωτοβουλίες στο Ευρωκοινοβούλιο, χωρίς να χρειαστεί μακρά περίοδος προσαρμογής στις ιδιαιτερότητες της δαιδαλώδους γραφειοκρατίας και, κυρίως, του άτυπου, εσωτερικού “πρωτοκόλλου λειτουργίας” των Βρυξελλών. Οπωσδήποτε, επίσης, πρέπει να διαθέτουν το εφόδιο των ξένων γλωσσών και, βέβαια, τη διάθεση να προσφέρουν στην πατρίδα μέσω της δουλειάς τους και όχι απλώς της παρουσίας τους εκεί.
