Σε ό,τι αφορά, δε, το ΦΠΑ, η εφαρμογή μειωμένων συντελεστών για τα νησιά δεν αποτελεί μόνο παγιωμένη πρακτική για όλες τις χώρες της Ε.Ε., ούτε πρόκειται απλώς για μια παράγραφο στα πολλά άλλα προβλεπόμενα από τη Ρήτρα Νησιωτικότητας. Ειδικά στη χώρα μας, το ζήτημα που ανέκυψε μετά την έξαρση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών, από το καλοκαίρι του 2015, έλαβε πρόσφατα και μια άλλη, επικίνδυνη διάσταση: εντελώς απερίσκεπτα , η κυβέρνηση αποφάσισε να συνδέσει το προσφυγικό / μεταναστευτικό, με τη διατήρηση μειωμένων συντελεστών -μόνον - στα νησιά του ΒΑ Αιγαίου! Κατέστησε, έτσι τη Λέσβο, τη Σάμο, τη Λέρο, τη Χίο και την Κω, “ομήρους” των διακινητών, αφού εξάρτησε το δίκαιο αίτημα του μειωμένου ΦΠΑ με την παρουσία προσφύγων και μεταναστών στα νησιά μας! Ήταν μια ανεύθυνη και κοντόφθαλμη απόφαση που καυτηρίασα εξ αρχής και σταθερά: ο ΦΠΑ πρέπει να είναι μειωμένος σε όλα τα νησιά, όπως ακριβώς συμβαίνει και παντού αλλού στην Ε.Ε. και η παρουσία ή όχι προσφύγων και μεταναστών σ’ αυτά, οφείλει να αποσυνδεθεί πλήρως και οριστικά απ’ αυτό το ζήτημα.

Η Ελλάδα είναι η πιο νησιωτική χώρα της Ευρώπης, αλλά οι πολιτικές που εφαρμόζει ως προς τη νησιωτικότητα υπολείπονται κατά πολύ από τις αντίστοιχες των άλλων χωρών της Ε.Ε.
Στην Ένωση, τα αυτονόητα μειονεκτήματα που προκύπτουν από τη γεωγραφική θέση των νησιών (υψηλά κόστη μεταφορών, πεπερασμένη τοπική αγορά, ενεργειακή εξάρτηση από την ενδοχώρα, βιώσιμη διαχείριση των απορριμάτων, επιχειρηματικές ευκαιρίες κ.λπ.) αναγνωρίζονται είτε de facto είτε με πρωτοβουλίες που λαμβάνουν οι κυβερνήσεις τους προκειμένου να τα προστατεύσουν και να εξασφαλίσουν γι’ αυτά ίδιες προοπτικές ανάπτυξης τους με τις ηπειρωτικές περιοχές.
Στην Ελλάδα, αντίθετα, τα νησιά -που, σημειωτέον, παράγουν και το μεγαλύτερο μέρος του τουριστικού πλούτου, της “βαριάς βιομηχανίας” της χώρας μας – αν δεν είναι και πρακτικώς εγκαταλελειμμένα, σε κάθε περίπτωση, βρίσκονται μονίμως σε μειονεκτική θέση.
Είναι μια πραγματικότητα που πρέπει, αλλά και μπορεί να αλλάξει: μέσω της εξαιρετικής δουλειάς που έχει κάνει ως τώρα η Επιτροπή Νησιωτικής Πολιτικής της ΚΕΔΕ και της εμπεριστατωμένης μελέτης που έχει εκπονήσει σχετικά, η ελληνική κυβέρνηση είχε εδώ και πολύ καιρό στη διάθεσή της ένα εμπεριστατωμένο νομικό οπλοστάσιο, με το οποίο θα μπορούσε να έχει συμφωνήσει με τους θεσμούς για την εφαρμογή και στη χώρα μας όσων ισχύουν παντού αλλού στην Ε.Ε. Δυστυχώς, δεν το έπραξε. Το να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, αποτελεί, όμως, αδήριτη για τον νησιωτικό πληθυσμό της χώρας μας που, φυσικά, δεν προστατεύεται από ένα περίπλοκο στην εφαρμογή του και σε κάθε περίπτωση ανεπαρκές “μεταφορικό ισοδύναμο” από τις συνέπειες της κρίσης, αλλά και της ατολμίας της πολιτείας απέναντί του. Έχω διεκδικήσει τη “Ρήτρα Νησιωτικότητας” με όλες μου τις δυνάμεις, ως τώρα, όχι μόνο εντός χώρας, αλλά και στα ευρωπαϊκά όργανα και ο αγώνας αυτός μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί.